İstanbul'da dört gün üstüne, Kos'ta ilaç gibi iki gün.
İstanbul’da doğup büyüdüm. Kırk sekiz yaşıma kadar da orada yaşadım. Sonra plakası 48 ile başlayan yere, Bodrum’a göçtüm. Köklerim, ailemin kökleri İstanbul’da. Orada çok akrabam, arkadaşım, sevdiğim insan var. Şunun şurasında yedi buçuk yıldır Bodrum’dayım. Ve bu kadar sürede İstanbul’dan bu kadar uzaklaşıp Bodrum’u bu kadar benimsememe bazen ben bile şaşıyorum. Evet insan nerede mutluysa orayı benimser bu çok doğal. Ama bırakıp geldiği yere dair aidiyet duygusu taşıması da doğal. Gel gelelim bende o aidiyet duygusu kalmadı. Aslında İstanbul’dan ayrılmayı kafama koyduğumda zaten o aidiyet duygusu ciddi erozyona uğramıştı ki bu kararı alabilmiştim. İstanbul’da benim İstanbul’uma dair çok az şey kaldı, o yüzden de kendimi yabancı bir şehirde hissetmeye başladım. İlk zamanlar bu kadar kopmamıştım, gittiğim mekanlardaki garsonlar, piyango satıcısı, tanıdık esnaf bendeki İstanbul bağını diri tutuyorlardı. Ortak yanlarımız vardı, onları konuşuyorduk. Şimdi artık yıllar geçtikçe o bağın a