Bir 23 Nisan günü

Bodrum’a temelli geldiğimde bir Nisan ayıydı. Taşınma, yerleşme, ustalar falan derken 23 Nisan oldu. Bodrum’a İstanbul’dan, Ankara’dan insanlar tatil için geldiler. İki günlük tatilin sonunda Bodrum sokaklarında bavullarını çekerek şehirlerine dönmek için garaja, Havaş’a gidenleri gördüğümde ilk kez şunu düşünmüştüm; ben artık hep buradayım. İstanbul’a dönmüyorum. Yarın sabah da burada uyanacağım. O akşam uçaklar Bodrum’a gelenleri geldikleri yere götürmek için havalanırken ben de bir meyhaneye gitmiş, bu duygunun tadını çıkarmıştım. Bunu her 23 Nisan’da hatırlıyorum. Bugün olduğu gibi...

Bu sabah Bodrum’da Cevat Şakir caddesindeki ilkokulun önüne gidemedim, geç kaldım. Her yıl gidip, cıvıl cıvıl çocukların okuldan çıkıp tören alanına gidişlerini izlerdim. O okulun bir koruması var ki ilginç biri. Tanışmadım, hakkında birşey bilmiyorum. İlk gördüğümde özel kuvvetler komutanı sanmıştım. Beresi, kelepçeleri, telsiz donanımı, mikrofonu, giysisiyle tam bir amir görüntüsü veriyor. Sonra birkaç kez daha okulun önünde rastladım ve bir gün okul dağılırken yoldan geçen araçları durdurup öğrencilerin güvenli çıkmalarını sağladığını görünce, güneydoğunun yalçın tepelerinde terör örgütüne karşı görev yapan amir imajı bir anda yok oldu. Bazen kış akşamları okul dağıldıktan sonra elinde poşeti, ekmeği ile alışverişini yapmış evinin yolunu tutarken görüyorum. 

Bugün öğrencileri izleyemedim ama geçen yılki 23  Nisan görüntülerini paylaşmak istedim.

Herşey bir yana, O ne önemli bir adammış ki 23 Nisan’ı çocuk bayramı olarak düşünmüş. Hala dünyada başka bir örneği yok. Bunu bir daha hatırlayalım.

İyi bayramlar.